کریستیانو رونالدو، زاده ۵ فوریه سال ۱۹۸۵، فوتبالیست پرتغالی است. او عضو تیم ملی فوتبال پرتغال و تیم باشگاهی رئال مادرید می باشد.

پیشرفت

‏رونالدو در ۱۶ سالگی به عضویت تیم اسپورتینگ لیسبون درآمد. او آنقدر خوب بازی می‌کرد ‏که در سال ۲۰۰۱ و با ۱۶ سال سن به تیم بزرگ سال اسپورتینگ را یافت. تابستان سال ۲۰۰۳ –وقتی او تنها ۱۸ سال داشت- برای اردوی تابستانی با تیمش به آمریکا رفته بود؛ او ‏در بازی دوستانه با منچستر خوب بازی کرد و فرگوسن را وادار کرد تا بگوید: «من این پسر ‏را می خواهم.» همان سال با حدود ۱۲ میلیون پوند به باشگاه منچستر یونایتد پیوست.‏

او به خوبی می‌دانست که کار با مربی بزرگی چون فرگوسن عالی‌ترین عامل موفقیتش بوده ‏است. و همچنین به یاد دارد که وقتی سال اولش را در منچستر می‌گذراند؛ یک مربی ‏سختگیر و حامی بزرگ چون فرگوسن داشت.‏

رونالدو روز به روز رشد می‌کرد و بزرگتر می‌شد اما نمی‌توان نقش بازوبند کاپیتانی را ‏روی بازوی این بازیکن در تیم ملی پرتغال و در تجلی نبوغ این بازیکن انکار کرد. بعد از ‏خداحافظی فیگو در جام جهانی فوتبال ۲۰۰۶، لوییس فیلیپه اسکولاری بازوبند کاپیتانی را به او ‏داد؛ و کریستیانو رونالدو عصر جدیدی را با پیراهن تیم ملی کشورش آغاز کرد. او در ‏مسابقات مقدماتی یورو ۲۰۰۸ بازی‌های بسیار خوبی را از خود به نمایش گذاشت؛ ‏هرچند بازی‌ها در مرحله نهایی آن رقابتها به چشم نیامدند. رسیدن بازوبند کاپیتانی به او ‏درست یک روز پس از تولد ۲ سالگی اش بود و این اتفاق جالب در زندگی رونالدو به ‏شمار می‌رود.

کارلوس سیلوا –رئیس وقت فدراسیون فوتبال پرتغال- ۲ روز پیش از مرگش ‏از اسکولاری خواسته بود که رونالدو را به عنوان کاپیتان معرف کند.

‏وارث ۷ طلایی

جورج بست اولین کسی بود که به شماره ۷ منچستر معنا داد. دیگر پشت پیراهن هر کسی ‏عدد ۷ دیده نمی‌شد. جالب اینکه او تنها کسی بود که قبل از رونالدو توپ طلایی را برده ‏بود. بعد از بست نوبت رسید به نام‌های بزرگ دیگری نظیر: برایان رابسون، اریک کانتونا و ‏دیوید بکهام. وقتی فرگوسن بکهام را عملاً از الدترافورد اخراج کرد، شماره ۷ را به کریستیانو ‏رونالدو، بازیکن نوجوان و تازه وارد تیمش داد. خیلی‌ها آن زمان فکر کردند فرگوسن با این ‏کار می‌خواهد بکهام را در الترافورد از یادها بیرون برد.‏

روحیه

یکی از اولین انتقاداتی که در اولین روزهای درخشش از او می‌شد، این بود که این بازیکن ‏روحیه یک فوتبالیست حرفه‌ای را ندارد. تندخویی و نداشتن کنترل روی اعصابش در زمین ‏مسابقه، شب نشینی‌های فراوان بیرون از زمین که فرگوسن را نگران کرده بود این روزها ‏از او سر نمی‌زند. به گفتهٔ فرگوسن «رونالدو از موفقیت لذت می‌برد و شاید تا ۶۰ ‏سالگی هم دنبالش باشد.» برای رسیدن به این موفقیت هم ابتدا باید روحیهٔ پیروزی ‏خواهی داشت.‏ رونالدو در یورو ۲۰۰۸ بازی‌های چندان خوبی از خود به جای نگذاشت؛ این بود که ‏بسیاری از افراد شانس ستارهٔ پرتغال را برای بردن توپ طلایی از بین رفته بدانند. او در ‏مسابقات تنها یک گل به ثمر رساند و تیم ملی پرتغال در یک چهارم نهایی خذف شد.‏ بازی‌های خوب فرناندو تورس و ایکر کاسیاس در تیم ملی اسپانیا نیز، شانس این دو را ‏برای رسیدن به توپ طلایی اروپا در سال ۲۰۰۸ بیشتر از رونالدو کرده بود.

تکنیک

تکنیک را می‌توان با نگاه به بازی رونالدو تعریف کرد؛ نه فقط در حرکات پا به توپ و دریبل ‏زدن، بلکه در شوت‌های بیرون پا و نوک پا و دیگر تکنیک هایی که یک بازیکن کامل به آنها ‏نیاز دارد.‏ سبکی که کریس رونالدو بازی می‌کند؛ یا فرگوسن از او می‌خواهد، یک نوآوری در دنیای ‏مستطیل سبز به حساب می‌آید. او یک هافبک است ولی به واقع در تیم منچستر یونایتد ‏هیچ وظیفه یا پست خاصی برای او تعریف نشده. او به همان اندازه که وظیفه دارد گل ‏بزند، باید گل بسازد و همانقدر که باید دریبل کند، باید پاس بدهد.‏ حرکات او با توپ، پر است از ریزه کاری‌های زیبا و با ظرافت؛ پا عوض کردن‌های او خین ‏نفوذ از کناره ها، پاس‌های چیپ ناگهانی پشت سر مدافعان، پاسهای عمقی دقیق در ‏شرایط ی که با بدنش وانمود می‌کند که قصد فرستادن توپ به سمتی دیگر دارد و ‏بسیاری از حرکات دیگر که او را تبدیل به بازیکنی کرده که مهار او یعنی مهار یک تیم. ‏ میانگین مسافت در بازی هایی که رونالدو ۹۰ دقیقه در زمین است به ۱۱ کیلومتر ‏میرسد. البته در بسیاری از بازی‌ها حتی تا ۱۳ کیلومتر هم می‌دود.‏

اگر در بازی توپ به پایش بیفتد می‌شود حدس زد که تیمش یک شانس گلزنی بدست ‏خواهد آورد. اما نمی‌توان پیش بینی کرد که می‌خواهد خودش گل بزند یا اینکه قصد دارد ‏گل بسازد. اما در نهایت بهترین راه را انتخاب می‌کند.‏ شاید در رابطه با روبرتو کارلوس و شان رایت فیلیپس و دیگر بازیکنان پر سرعت، رونالدو ‏سرعت زیادی نداشته باشد؛ اما سرعت عمل او و قدرت تصمیم گیری اش در یک آن باعث ‏شده که او بهترین انتخاب‌ها را در آن لحظه داشته باشد.‏او از قدرت پا به توپ خوبی برخوبردار است.در کل او با زیکن حرفه‌ای ومحبوبی است.

موفقیت

به عقیدهٔ تمام کارشناسان، رونالدو اصلی ترن بخش قهرمانی منچستر یونایتد در لیگ ‏قهرمانان ۲۰۰۸ اروپا بود. او در این مسابقات ۸ گل به ثمر رسانده و با حرکات غیر قابل مهار ‏خودش بیشترین نقش را در پیروزی‌های تیمش داشته است. با اینکه در بازی فینال یک ‏گل به ثمر رساند اما با مهار کردن ضربهٔ پنالتی رونالدو توسط پیتر چک-دروازه بان تیم ‏چلسی- آن روز می‌توانست بدترین روز او باشد. تا اینکه جان تری-مدافع و کاپیتان تیم ‏چلسی- پنالتی آخر را گل نکرد و دنیا دوباره به روی کریس رونالدو خندید. و منچستر ‏یونایتد بعد از ۹ سال بار دیگر لیگ قهرمانان اروپا را فتح کرد.‏ آمار گلزنی رونالدو در فصل ۲۰۰۸ – ۲۰۰۷ نه تنها برای یک هافبک تهاجمی بلکه برای یک ‏تمام کنندهٔ کلاسیک هم رویای بود. او با ۳۱ گل زده آقای گل آن فصل از لیگ برتر ‏انگلیس شد و کفش طلای اروپا را مقتدرانه به چنگ آورد؛ در حالیکه ۳۴ بازی بیشتر برای ‏منچستر به میدان نرفته بود و در نهایت با ۴۲ گل در ۴۹ بازی توپ طلای مجلهٔ فرانس ‏فوتبال را برد. تا پس از ۲-۳ فصل تلاش برای بردن یک عنوان معتبر فردی، به آرزویش ‏برسد.این ستارهٔ پرتغالی با ۴۴۶ امتیاز و با فاصلهٔ زیاد به نفر دوم که لیونر مسی از ‏بارسلونا-(با ۲۸۱ رای)بود، جایگاه اول را از آن خود کرد.‏ ‏ او سال گذشته(۲۰۰۷) نیز شانس زیادی برای بدست آوردن این عنوان داشت؛ اما کاکا ‏ستارهٔ برزیلی تیم باشگاهی میلان که با این تیم به قهرمانی اروپا رسیده بود،توپ ‏طلای سال ۲۰۰۷ اروپا را آن خود کرد.

با 9 قهرمانی اروپا و 30 قهرمانی که در کلکسیون افتخارات خود می بیند با بیشترین رای از نظر فیفا بهترین تیم در قرن 20 شد. تشکیلات این باشگاه خیلی پیچیده است.

فوتبال در پایتخت اسپانیا توسط استادان و دانشجویان و جمعی از افراد دانشگاه Oxbridge معرفی و موسسه‌ای برای فوتبال شبیه فدراسیون های امروزی در سال 1895 شکل گرفت.

در سال 1900 باشگاه جدید فوتبالی در مادرید و اسپانیول شکل گرفت. بعد از جدا شدن اسپانیول بار دیگر نتیجه شکل گرفتن تیم Sociedad Madrid FC شد. این باشگاه پس از سه بار تغییر و تحول و پیشرفت بالاخره با نام باشگاه فوتبال رئال مادرید (Real Madrid Club) ثبت شد. انتخاب رنگ پیراهن برای آنها مشکل نبود و به دلیل نفوذ انگلیسی هایی که در آن جا نقش داشتند رنگ سفید را برای تیم خود انتخاب کردند. بعد از گذشت سال ها در لیگ بین المللی ، وقتی که رئال 4 قهرمانی (جام حذفی)del Rey's را ، داشت مادرید صاحب دو قهرمانی در دهه 1930 شد. اما بعد از آن دو جام مادرید دو دهه صبر کرد تا دوباره برای قهرمانی راهی پیدا کند.

در پایان آنها تصمیم گرفتند که در تیمشان تحول ایجاد کنند و چهره تیم را عوض کردند و به تیمی مدرن برای همیشه تبدیل کردند. با بازیکن هایی مانند Alfredo Di Stéfano, Ferenc Puskás, Francisco Gento, Hector Rial, Raymond Kopa, José Santamaria در دهه 1950 موفقیت های این تیم دوباره آغاز شد.

آنها با اوردن جام به خانه در سال های 1957/58 ,1956/57 ,1954/55 ,1953/54 شاهد موفقیت خود در تغییر چهره تیمشان بودند.

در اولین بازی فینال در اروپا رئال به پیروزی 4 بر 3 دست یافت.

4 قهرمانی رئال و برگزاری جشن های قهرمانی این تیم را به اوج رساند. از جمله این موفقیت های می توان به برد 7 بر 3 رئال مقابل اینتراخت فرانکفورت در ورزشگاه Hampden Park در کشور استکاتلند در سال 1960 اشاره کرد.

در دهه 1960 سرنوشت رئال عوض شد. رئال رتبه‌ای بهتر از 8 در باشگاه‌های اسپانیا پیدا نکرد. تا زمانی که دوباره به لیگ اروپا رفت و در مقابل FK Partizan در سال 1966 به پیروزی دست یافت.

دهه بعد یعنی دهه 1970 برای رئال با موفقیت در سال های 1972, '75, '76, 78, 79 , 80 همراه بود.

رئال 5 قهرمانی پیاپی خود از سال 1986 تا سال 1990 را مدیون 5 ستاره مشهور خود به نام های Emilio Butragueño (el Buitre), Manolo Sanchís, Martín Vazquéz, Míchel Pardeza , Miguel Pardeza است.

نیمه اول دهه 1990 رئال صاحب 2 قهرمانی لیگ و یک قهرمانی جام حذفی شد. قهرمانی های رئال در این قرن با پیروزی بر یوونتوس در سال 1998 که باعث قهرمانی رئال در اروپا شد به پایان رسید.

این پیروزی ها باعث نشد که مدیر باشگاه Lorenzo Sanz بتواند جای خود را حفظ کند.

وقتی وی از کار برکنار شد یک نجیب زاده به رای هیئت مدیره به نام Florentino Pérez سر کار امد. Florentino Pérez با پشت گرمی هایی که از نظر سیاسی داشت دست به تقویت تیم زد و باعث بازگشت دوباره موفقیت به رئال شد. اولین خرید Pérez که یکی از شارژ های وی به تیم به شمار می رفت Luis Figo از تیم رقیب یعنی بارسلونا بود. این تقویت ها از سوی مدیر باشگاه باعث دومین قهرمانی اروپا در سه سال شد. که دومین قهرمانی با پیروزی بر والنسیا در پاریس حاصل شد. با اضافه شدن زیدان Zinedine Zidane تیم قوی تر شد تا سیاسیت مدیر باشگاه یعنی گرفتن ستاره‌ها و همزمان بازی دادن به جوانان که به نام زیدان ها و پاون ها ('los Zidanes y los Pavónes') با گرفتن هافبک خوش تیپ فرانسوی و دفاع جوانی به نام پاون معروف شده بود ، به انجام برسد.

این اقدامات باعث شد که رئال به عنوان بهترین تیم قرن 20 انتخاب شود.

نهمین قهرمانی رئال در باشگاه‌های اروپا که با گل دیدنی زیدان با تیم بایرلورکزن در ورزشگاه Hampden Park همراه بود باعث سر بلندی این تیم اسپانیایی شد.

سال بعد رئال فقط قهرمان اسپانیا شد که این موضوع باعث اخزاج مربی این تیم یعنی Vicente del Bosque شد و در همان سال بیش از 16 بازیکنان رئال مجوز ترک ایم تیم را گرفتند.

در این هنگام درها برای امدن بکهام (David Beckham) باز شد که این بازیکن با سر و صدای زیاد تبلیغاتی وارد مادرید شد. با امدن بکهام موج جدیدی از بر رئال حاکم شد و در زمینه تبلیغات فوتبالی نبظ بازار را در دست گرفت. به دلایل فراوان تیم رنج های زیادی را تحمل کرد و 3 سال را بدون قهرمانی پشت سر گذاشت. مربیان زیادی آمدن و رفتن ، بازیکنان زیادی هم جذب تیم شدند اما هیچ یک نتوانست تیم را از بحران خارج سازد.

بالاخره در اوایل سال 2006 پرز (Pérez) از سمت خود کناره گیری کرد تا راه را برای آمدن مدیر جدید در تابستان را هموار کند. سرانجام در جولای Ramón Calderón که عضو هیئت مدیریتی Florentino Pérez نیز بود با قول های فراوانی که داده بود با رای اکثریت به عنوان مدیر جدید انتخاب شد. با آمدن Fabio Capello به عنوان مربی مشغول به کار شد سرانجام باعث قهرمانی رئال در لیگ اسپانیا پس از 5 سال بدون قهرمانی همراه شد اما باز مدیران رئال نامهربانی کردند و Fabio Capello را کنار گذاشتند و برن شوستر آلمانی را جایگزین وی کردند. در آن فصل رئال خالی از بازیکنان ستاره مانند زیدان، بکهام ، کارلوس و رنالدو بود.